Kraje Unii Europejskiej osiągnęły kompromis w sprawie redukcji emisji gazów cieplarnianych do 2035 roku. To tymczasowe rozwiązanie ma przygotować wspólnotę do nadchodzących międzynarodowych negocjacji klimatycznych.
Minimalne porozumienie przed kluczowymi spotkaniami
W czwartek państwa członkowskie zatwierdziły w Brukseli wstępne ustalenia, tak aby Unia nie przystępowała do obrad Zgromadzenia Generalnego ONZ w przyszłym tygodniu oraz konferencji klimatycznej COP30 w brazylijskim Belém w listopadzie bez wypracowanego stanowiska.
Ustalono przedział redukcji emisji na lata 1990–2035 pomiędzy 66,25% a 72,5%. Ostateczne doprecyzowanie celu ma nastąpić w kolejnych tygodniach lub miesiącach, w ramach szerszego kompromisu dotyczącego polityki klimatycznej.
Długoterminowa strategia i wyzwania wdrożeniowe
Porozumienie ma charakter przejściowy i wpisuje się w przygotowania do określenia celu na 2040 rok. Komisarz europejski Wopke Hoekstra wyraził nadzieję, że pełne uzgodnienie uda się osiągnąć jeszcze przed COP30.
W pierwotnych planach zakładano wyprowadzenie celu na 2035 rok z trajektorii pomiędzy redukcją emisji o 55% do 2030 roku a proponowanym przez Komisję Europejską ograniczeniem o 90% do 2040 roku. Brak konsensusu w tej sprawie pokazuje jednak trudności w pogodzeniu ambicji klimatycznych z realiami gospodarczymi.
Postawa Belgii i postulaty ochronne
Belgia należy do państw domagających się dodatkowych gwarancji przed zaakceptowaniem 90-procentowej redukcji do 2040 roku. Podczas czwartkowych obrad rząd belgijski podkreślił konieczność zapewnienia mechanizmów chroniących siłę nabywczą obywateli oraz konkurencyjność przedsiębiorstw.
Stanowisko to odzwierciedla szerzej podzielane w Europie obawy, że ambitne cele klimatyczne mogą nieść poważne konsekwencje społeczne i ekonomiczne, jeśli nie zostaną uzupełnione odpowiednimi zabezpieczeniami.
Znaczenie w skali międzynarodowej
Przyjęty kompromis umacnia pozycję Unii Europejskiej w globalnych negocjacjach klimatycznych, pokazując jedność wewnętrzną przy jednoczesnym pozostawieniu przestrzeni do dalszych uzgodnień.
To rozwiązanie stanowi próbę znalezienia równowagi między wysokim poziomem ambicji a możliwościami wdrożenia w poszczególnych krajach, które zmagają się z różnymi wyzwaniami gospodarczymi i społecznymi.
