Sektor rolniczy wykazał najmniejszy postęp w redukcji emisji gazów zakwaszających – wynika z najnowszego raportu federalnego Biura Planowania. Choć rolnictwo, leśnictwo i rybołówstwo ograniczyły emisję o 17 procent w latach 2008–2023, to pozostają najsłabszym ogniwem w działaniach na rzecz ochrony środowiska.
Najwięcej gazów zakwaszających – takich jak dwutlenek siarki, tlenki azotu i amoniak – emitowały rolnictwo i przemysł. Ten ostatni zdołał jednak zmniejszyć emisję aż o 61 procent, co obniżyło jego udział w całości z 28 do 22 procent. Również inne sektory gospodarki odnotowały znaczące spadki.
Najlepiej wypadła energetyka, z redukcją emisji o 74 procent, oraz transport – o 70 procent. W skali całej gospodarki emisje gazów zakwaszających zmniejszyły się o połowę w porównaniu z 2008 r. – podkreśla Biuro Planowania.
Paradoks postępu rolnictwa
Mimo 17-procentowej redukcji, udział sektora rolniczego w całkowitej emisji wzrósł – z 32 procent w 2008 r. do ponad połowy w 2023 r. To efekt szybszego postępu w innych sektorach.
Rolnictwo znalazło się więc w trudnej sytuacji: z jednej strony poczyniło pewne kroki, z drugiej – stało się dominującym źródłem gazów zakwaszających. Może to mieć poważne konsekwencje dla przyszłych regulacji i podziału środków na zieloną transformację.
Szerszy obraz emisji
Jeśli chodzi o emisje gazów cieplarnianych i gazów sprzyjających powstawaniu ozonu, głównym źródłem pozostaje przemysł. W 2023 r. odpowiadał za 36 procent emisji gazów cieplarnianych i 29 procent gazów ozonotwórczych.
Udział rolnictwa wyniósł odpowiednio 12 i 22 procent, przy czym jego emisje praktycznie nie zmieniły się w latach 2008–2023. Ta stagnacja kontrastuje z postępami innych sektorów i pokazuje strukturalne ograniczenia rolnictwa – w przeciwieństwie do przemysłu czy energetyki, gdzie możliwe są radykalne zmiany technologiczne.
Ogólne tendencje i perspektywy
Biuro Planowania podkreśla, że w ciągu 15 lat ogólne emisje spadły, co jest pozytywnym sygnałem dla polityki klimatycznej Belgii. Nierównomierne tempo redukcji rodzi jednak pytania o przyszłe strategie i narzędzia.
Rolnictwo stoi przed wielowymiarowymi wyzwaniami – technologicznymi, ekonomicznymi i społecznymi. Musi godzić cele środowiskowe z zapewnieniem bezpieczeństwa żywnościowego i konkurencyjności gospodarstw.
Raport może stać się podstawą do rozmów o kierunkach inwestycji w zieloną transformację oraz o konieczności opracowania rozwiązań dostosowanych do specyfiki rolnictwa. Mogą one obejmować wsparcie dla rolnictwa precyzyjnego, modernizacji hodowli czy rozwoju praktyk regeneracyjnych.
Dane federalnego Biura Planowania wskazują wyraźnie, że tempo transformacji ekologicznej w belgijskiej gospodarce jest nierówne, a sektor rolniczy wymaga szczególnej uwagi ze strony decydentów.
