W sobotę 13 lipca o godzinie 12:00 w parku Élisabeth na Koekelbergu odbędzie się ceremonia upamiętniająca Fabiana – dziecko zmarłe 40 dni wcześniej. Wydarzenie organizują społeczności moldawska i rumuńska w Brukseli, przy wsparciu kolektywu Solidarnych Matek oraz bliskich rodziny. Czterdziesty dzień po śmierci to w prawosławnej tradycji szczególny moment – symboliczny etap duchowego pożegnania i modlitwy o spokój duszy zmarłego.
Wspólnota, modlitwa i pamięć
Organizatorzy podkreślają duchowy i kulturowy wymiar wydarzenia, głęboko zakorzeniony w prawosławnych rytuałach żałobnych. Ceremonia będzie łączyć modlitwy i momenty skupienia z formami wspólnotowego wsparcia – tak, by dać rodzinie przestrzeń do przeżycia żałoby, a uczestnikom możliwość okazania solidarności.
Po części liturgicznej zaplanowano wspólny posiłek w formule potluck – każdy przynosi coś od siebie. To gest mający na celu zacieśnienie więzi między uczestnikami oraz podkreślenie wartości dzielenia się w chwilach smutku.
Z myślą o najmłodszych
Dla dzieci przygotowano specjalne warsztaty rysunku i pisania – jako sposób wyrażenia emocji i osobistego pożegnania z Fabianem. Organizatorzy chcą, by również najmłodsi uczestnicy mogli odnaleźć własny język przeżywania żałoby – dostosowany do ich wieku i wrażliwości.
Otwarte miejsce, wspólne przeżycie
Wybór parku Élisabeth jako miejsca ceremonii nie jest przypadkowy. Otwarta przestrzeń umożliwia udział wszystkim chętnym – niezależnie od pochodzenia czy wyznania – i pozwala zachować atmosferę skupienia oraz szacunku. To również sposób na pokazanie, jak społeczności imigranckie w Brukseli łączą tradycję z nowoczesnymi formami wspólnotowego wsparcia.
Wielokulturowy wymiar żałoby
Ceremonia wpisuje się w szerszy kontekst współczesnej Brukseli – miasta, w którym różnorodne społeczności wspólnie stawiają czoła tragediom i wyrażają solidarność. Inicjatywa Solidarnych Matek, aktywna zwłaszcza w sytuacjach dotykających dzieci i rodzin, pokazuje siłę oddolnych ruchów kobiecych i ich rolę w budowaniu wsparcia emocjonalnego i społecznego.
Wydarzenie nie tylko upamiętnia dziecko, ale także przypomina o sile wspólnoty – tej lokalnej i tej duchowej – w obliczu straty. To przykład, jak tradycje mogą być pielęgnowane i reinterpretowane w nowym kontekście, dając oparcie i nadzieję tam, gdzie pojawia się ból.
