Flamandzka Agencja ds. Przyrody i Lasów odnotowała w tym roku znaczący wzrost liczby ataków wilków na zwierzęta domowe i hodowlane. Od stycznia zgłoszono 34 przypadki, podczas gdy w tym samym okresie roku ubiegłego było ich 29.
Przyczyny demograficzne i behawioralne
Według Jana Loosa z organizacji „Welkom Wolf” obserwowany trend był przewidywalny. Ekspert wskazuje, że istotną rolę odegrała wilczyca Naya, która w ubiegłym roku w prowincji Limburg wydała na świat potomstwo. Dorastające młode osiągnęły wiek, w którym muszą samodzielnie zdobywać pożywienie, co prowadzi do większej intensywności polowań.
Choć podstawą diety wilków pozostają dziko żyjące jelenie i dziki, drapieżniki często wybierają łatwiejsze cele, takie jak owce czy kuce szetlandzkie. Ta oportunistyczna strategia żerowania zwiększa ryzyko konfliktów między wilkami a działalnością gospodarczą mieszkańców regionu.
Weryfikacja i przyczyny ataków
Flamandzka Agencja ds. Przyrody i Lasów weryfikuje każde zgłoszenie w ciągu 24 godzin, pobierając próbki DNA w celu jednoznacznego potwierdzenia, że za atak odpowiadał wilk. Dzięki analizie genetycznej eliminuje się ryzyko błędnej identyfikacji sprawcy.
Jak podkreśla Frank Van Swalm z agencji rządowej, główną przyczyną większości ataków pozostają niewłaściwe zabezpieczenia. Wiele ogrodzeń nie spełnia standardów chroniących przed drapieżnikami. Zjawisko to szczególnie widać w prowincji Antwerpia, gdzie mimo obecności jedynie jednego wilka liczba ataków pozostaje stosunkowo wysoka, co wiąże się z brakiem odpowiednich inwestycji w systemy ochronne.
Polityka środowiskowa a wyzwania dla regionu
Jan Loos zwraca uwagę, że problem ma także szerszy wymiar polityczny. Według niego intensywne polowania na jelenie i dziki ograniczają naturalną bazę pokarmową dla wilków, co zmusza je do atakowania zwierząt gospodarskich. Ekspert krytykuje brak długoterminowej wizji w polityce środowiskowej i łowieckiej władz lokalnych.
Rosnąca liczba ataków w regionie flamandzkim wpisuje się w szersze wyzwania związane z powrotem dużych drapieżników do ekosystemów europejskich. Sukces reintrodukcji wilków oznacza konieczność wypracowania rozwiązań łączących ochronę gatunku z bezpieczeństwem ekonomicznym lokalnych społeczności. Wymaga to skoordynowanego podejścia obejmującego edukację, rozwój skutecznych zabezpieczeń technicznych oraz odpowiedzialną politykę zarządzania populacjami zwierząt łownych.
