W ciągu zaledwie dwóch miesięcy w więzieniu w Hasselt doszło do dwóch przypadków przechwycenia narkotyków. Prokuratura Limburgii, chcąc przeciwdziałać normalizacji używania środków odurzających, zapowiada wzmocnienie działań i zaostrzenie reakcji na ich posiadanie również w zakładach karnych. Sprawa zwraca uwagę na szerszy problem obecności narkotyków w belgijskim systemie penitencjarnym i skuteczności stosowanych środków prewencyjnych.
W piątek 22 sierpnia w więzieniu w Hasselt 37-letni osadzony został przyłapany z 81 gramami haszyszu po wizycie swojej 37-letniej partnerki. Kobieta została zatrzymana przez policję tuż po opuszczeniu zakładu. Podczas kontroli znaleziono przy niej znaczną ilość gotówki, a sędzia śledczy w Hasselt zdecydował o jej aresztowaniu.
Drugi przypadek miał miejsce 15 października. Podczas kontroli przy wejściu do więzienia personel odkrył u 71-letniego mężczyzny ponad 100 gramów amfetaminy. Narkotyki miały być przeznaczone dla jego 37-letniego syna odbywającego karę w tym samym zakładzie. Obaj zostali doprowadzeni przed sędziego śledczego, który zdecydował o ich aresztowaniu.
Kompleksowe podejście do problemu
Śledztwa w obu sprawach prowadzi policja Limburg Regio Hoofdstad pod nadzorem sędziego śledczego. Prokuratura traktuje je nie jako odosobnione przypadki, lecz jako element szerszego zjawiska wymagającego długofalowej strategii.
Jak podkreśla prokuratura Limburgii, przeciwdziałanie normalizacji używania narkotyków wymaga również działań w środowisku więziennym. Współpraca z policją i służbą więzienną ma na celu opracowanie spójnej polityki zniechęcania do narkotyków – zarówno poprzez kontrole, jak i działania prewencyjne.
Kontrola odwiedzin jako kluczowy element
Jednym z priorytetów jest zaostrzenie kontroli odwiedzin. Opisane przypadki pokazują, że osoby z zewnątrz – od partnerów po członków rodziny – mogą odgrywać aktywną rolę w przemycie narkotyków. Wiek osób zamieszanych w próbę przemytu, od 37-letniej kobiety po 71-letniego mężczyznę, dowodzi, że problem nie ogranicza się do jednej grupy wiekowej czy społecznej.
Podejście limburgskiej prokuratury wykracza poza doraźne działania. Zainicjowana strategia ma charakter systemowy i obejmuje zarówno nadzór i kontrolę, jak i zapobieganie poprzez działania edukacyjne i resocjalizacyjne.
Szerszy kontekst problemu narkotyków w więzieniach
Zjawisko obecności narkotyków w zakładach karnych nie jest specyficzne dla Belgii – stanowi poważne wyzwanie w wielu krajach europejskich. Mimo rygorystycznych procedur bezpieczeństwa, narkotyki wciąż przedostają się za mury więzień, co prowadzi do uzależnień, przemocy, nielegalnego handlu i osłabienia procesów resocjalizacyjnych.
W przypadku Hasselt ilości przechwyconych substancji – 81 gramów haszyszu i ponad 100 gramów amfetaminy – wskazują, że mogły być one przeznaczone nie tylko do własnego użytku, ale także do dystrybucji wśród innych osadzonych. To potwierdza istnienie wewnętrznych sieci handlu narkotykami, które stanowią jedno z najtrudniejszych wyzwań dla służby więziennej.
Wielowymiarowe wyzwania
Skuteczna walka z napływem narkotyków do więzień wymaga zintegrowanych działań: wzmocnienia kontroli, inwestycji w monitoring i wykrywanie substancji, edukacji wśród osadzonych, a także programów terapii uzależnień. Prokuratura Limburgii, deklarując ścisłą współpracę z policją i administracją penitencjarną, podkreśla konieczność spójnego podejścia łączącego elementy prewencji i represji.
Dla polskich mieszkańców Limburgii, którzy mogą mieć bliskich odbywających kary w belgijskich zakładach, informacje o zaostrzeniu kontroli i konsekwencjach prób przemytu mają istotne znaczenie. Belgijskie prawo przewiduje surowe sankcje zarówno dla osób próbujących wnieść narkotyki do więzienia, jak i dla ich odbiorców wśród osadzonych.
Działania limburgskiej prokuratury wpisują się w szerszy nurt belgijskiej polityki antynarkotykowej, łączącej aspekty bezpieczeństwa z podejściem zdrowotnym i resocjalizacyjnym. W warunkach więziennych celem pozostaje ograniczenie dostępności narkotyków, przy jednoczesnym wsparciu osób uzależnionych w procesie leczenia i reintegracji społecznej.
