Partia Les Engagés zaostrzyła swoją retorykę i uzależnia poparcie dla reformy systemu zasiłków dla bezrobotnych od całkowitej kompensacji przez rząd federalny wpływu tej zmiany na funkcjonowanie Ośrodków Pomocy Społecznej. Ekonomista Philippe Defeyt, były przewodniczący CPAS w Namur, przedstawił w poniedziałek szczegółowe szacunki finansowe i zaproponował model stuprocentowej kompensacji kosztów.
Maxime Prévot, wicepremier i lider Les Engagés, jednoznacznie określił warunki poparcia swojej partii dla planowanych zmian. W wywiadzie udzielonym w weekend polityk stwierdził, że bez negocjacji prowadzących do zwiększenia przewidzianej dla CPAS pomocy finansowej oraz ustalenia akceptowalnych kryteriów podziału środków, jego ugrupowanie nie pozwoli na głosowanie nad projektem dotyczącym zasiłków dla bezrobotnych. Ta kategoryczna deklaracja potwierdza stanowisko wcześniej wyrażone przez nowego przewodniczącego centrowców Yvana Verougstraete, zgodnie z którym przewidziane na tym etapie przez rząd federalny 234 miliony euro są niewystarczające do pokrycia rzeczywistego wpływu reformy na ośrodki pomocy społecznej.
Analiza potrzeb finansowych i mechanizmów kompensacji
Prévot wskazał w tym samym wywiadzie dla L’Echo, że według dostępnych szacunków niezbędna kwota oscyluje między 300 a 400 milionami euro, co ma pokryć zarówno dodatkowe wnioski o dochody integracyjne, jak i konieczne zwiększenie personelu w ramach CPAS. Philippe Defeyt w swojej analizie opublikowanej w poniedziałek przedstawia bardziej precyzyjne wyliczenia, oceniając na 293 miliony euro potrzeby dodatkowe CPAS w 2027 roku, co oznacza 60 milionów euro więcej niż obecnie przewidziana kompensacja.
Ekonomista podkreśla, że świadomie przyjął „konserwatywne” założenia dotyczące liczby wykluczonych z systemu zasiłków bezrobotnych, którzy zwrócą się do CPAS, oraz ich profilu demograficznego, chociaż w rzeczywistości „nikt nie może z pewnością powiedzieć, ile osób będzie dotyczyła ta sytuacja”. Rząd De Wevera uzgodnił w połowie czerwca kompensację w wysokości co najmniej 234 milionów euro na lata 2026 i 2027, z przewidywanym wzrostem do 302 milionów euro w 2028 roku i 342 milionów euro w 2029 roku.
Badanie potwierdza również, że dodatkowe koszty będą proporcjonalnie cięższe do zniesienia dla Brukseli, która zostanie obciążona kwotą 83,5 miliona euro, oraz Walonii z obciążeniem 156,4 miliona euro, w porównaniu z Flandrią, gdzie dodatkowe koszty wyniosą 53,1 miliona euro, przy założeniu braku interwencji ze strony władz federalnych. Te dysproporcje regionalne odzwierciedlają różnice w strukturze bezrobocia oraz funkcjonowaniu lokalnych systemów pomocy społecznej.
Propozycja systemu pełnej kompensacji
Defeyt argumentuje przeciwko skupianiu się na precyzyjnej kwocie budżetowej, wskazując na niemożność dokładnego oszacowania liczby osób, które zwrócą się do CPAS o pomoc. Ekonomista proponuje zamiast tego wprowadzenie trwałego mechanizmu kompensacji indywidualnej, który automatycznie dostosowywałby się do rzeczywistej skali zjawiska. Zgodnie z jego kalkulacjami, całkowity koszt budżetowy stuprocentowej kompensacji wpływu reformy zasiłków dla bezrobotnych na CPAS wyniesie 756 milionów euro.
Defeyt przywołuje zapisy umowy rządowej, stwierdzając, że jeśli każda strona będzie respektować podjęte zobowiązania, wówczas rząd federalny musi w stu procentach pokryć finansowe konsekwencje swojej reformy dla ośrodków pomocy społecznej. Jednak umowa koalicyjna wprawdzie przewiduje kompensację dla CPAS, ale uzależnia ją od zawarcia projektu integracji społecznej z wykluczonym z systemu zasiłków bezrobotnym.
Ekonomista wyraża sceptycyzm wobec skuteczności tego mechanizmu, kwestionując realność założenia, że osoba pozostająca bez zatrudnienia przez dwadzieścia lat, mająca 55 lat, nagle znajdzie pracę tylko dlatego, że zostanie przeniesiona pod opiekę CPAS. Ta krytyka wskazuje na potencjalną nierealistyczność oczekiwań rządowych dotyczących możliwości reintegracji zawodowej długotrwale bezrobotnych poprzez zmianę instytucji odpowiedzialnej za ich wsparcie.
Szacunki Defeyta na 2027 rok obejmują pokrycie zarówno dochodów integracyjnych dla wykluczonych z systemu zasiłków dla bezrobotnych, jak i potrzeb związanych z dodatkowym personelem, co czyni z tej kwoty kompleksową ocenę rzeczywistego wpływu reformy na funkcjonowanie lokalnych systemów pomocy społecznej.
